شهریارا تو به شمشیر قلم در همه آفاق به خدا ملک دلی نیست که تسخیر نکردی
بی‌تردید ایران عزیز خاستگاه شعرا و نویسندگان بی‌شماری بوده که هرکدام به سهم خود با خلق آثاری ماندگار و شاهکارهای ادبی، سرمایه‌ی ارزشمندی برای تاریخ ادبیات کشور بوده‌اند.
بدون شک یکی از این شاعران توانمند استاد شهریاراست که هم با زبان شیرین فارسی و هم به زبان ترکی توانسته است تصویری زیبا از فرهنگ و ادبیات ایرانی درجگان به نمایش بگذارد.
اما آنچه باعث تمایز شهریار با دیگر شاعران هم‌روزگار خود شده، می‌توان به برخورداری از برخی کمالات و خصوصیات فکری و اعتقادی و اخلاقی، آراستگی به فضائل انسانی، حق‌خواهی و حق‌طلبی، مردم‌دوستی و همراهی با آن‌ها و... اشاره کرد.
شهریار یکی از ماندگارترین شاعران معاصر است که در عصر نوگرایی شعر فارسی به سنت شعر کهن وفادار مانده است و به سبب وابستگی شدید عاطفی به گذشته و سنتهایش، اشعارش را در اوج هنرمندی و سادگی سروده است و در اشعار ترکی‌اش به خاطر دلبستگی شدید به زبان مادری، به بازآفرینی روزگار سپری شده‌ی سرزمین بومی خویش و بازسازی آن پرداخته است.
شهریار شاعری است که مدام بین گذشته و حال سرگردان است زندگی در زمان حال و دلبستگی شدید عاطفی وی به گذشته، از او انسان بی‌قراری ساخته است که این بی‌قراری در شعرهای او نیز به‌خوبی قابل‌مشاهده است.
اشعار شهریار در مدت‌زمان طولانی (هفتاد سال) سروده شده و همین باعث شده تا فرم‌های گوناگونی را به خود بپذیرد.
زبان شعر او زبان عشق است. رایج شدن شعر نو و هم‌زیستی با شاعران نوگرا نیز سبب نشده تا او زبان عشق را در قالبی بجز قالب سنتی «غزل» بیان کند. سازگار بودن غزل با ذهن مخاطبانّ عامیِ شعر دوست، باعث شد تا او هم بین مردم به شهرت و محبوبیت برسد و هم در جامعه ادبی و نشریات چهره‌ای شناخته شده باشد.
بیان ساده و لطیف، جذابیت کلامی، شهامت استفاده از اصطلاحات عامیانه و... از دیگر ویژگی‌های شعری شهریار است.
این شاعر در سرودن اشعار تحت تاثیر شاعرانی چون حافظ و سعدی است که خود نیز به آن اشاره داشته است.
۲۷ شهریور ماه، سالروز درگذشت استاد شهریار، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی روز شعر و ادب پارسی نام‌گذاری شده است تا به همین مناسبت، یاد این شاعر مردمی و دیگر بزرگان شعر و ادب پارسی گرامی داشته شود.
یادداشت از حجت یحیوی